جوییست از تا به ازل تا به ابد می گذرد

وکنارش من و تو خاطره ای رهگذریم

صبح رفتن تن به آبی بزنیم و بروبیم ته مانده آشفته ذهن

تشنه مانده گل سرخی به پس دیگر دشت

خاطری خواهد پُر یاس، تهی از وزن غبار

دلمان را به دلش پس بدهیم، شوره زارش ببریم با قطره اشک

آفتاب که بلغزد از سر سرو

 باغبان با سبدی می آید، میوه ها بر چیده ز انبان درخت

بوی سیبش چه هوا را پر کرد

پیشرو دروازه رفتن باز است

و من و تو چندیست که دیگر گذریم

باغ ماند و اینهمه تکرار من و ماندن ها