خزیده برتن نسیم

رهیده بر سریر باد

نگاه من مسافرت

به اوج می بری مرا

به قد یک ستاره از زمین جدا

چه حیف دستهای من تنیده برتن طناب

مرا کشد زتیغ آسمان کنار

ببین چه سست می شود رمیده دستهای من

چه پست زیر پرکشیدنت

تو می شوی جدا زمن

و ما نشسته بر دو بال تو

رویم سوی مرغکان بی صدا

رسیم بر حماسه افق