آتش خورشید سرد، خنک چون باران

قله قاف رفتن راهی نزدیک

سفر وهروله پاپوش حریر

کندن کوه شوق شبهای سیاه

پژمردن و افسردن من آب حیات

همه اش هیچ،

گرچنگ زند عشق موسیقی اندام تو را

خواب چه من را لازم!

همه ی وقت دیدنت٬ خواب منست

هوش به اندازه فهمیدن دیوانگیت

سقف مرا بس که از آوار نگاهت گذرم

پلک زدن را نتوانم هرگز٬

مبادا که تو از تصویر دلم درگذری

و من خیره سرانه در آغوشت نکشم