چشمان بارانت

درونم خاکستری لبریز قلیان است

و لیکن نیستم شایسته طغیان این آتش

که این پیرتن را نخواهد کرد گلستان هجوم لشکرآتش

واگرچه سخت سردِ زمستان است

و می سوزد بدن ازخشکی سرما

تو بر کن شعله ای از مجمر این تن

که گرمایش تو را تا صبحدم هم آغوش است وهم عریان

و بگذار این استخوان سرد بی مقدار

شود هیمه، فروزاند شب یخمرده تنها

و بگذار این کرخت-سنگینِ سنگ آگین

بمانند شهابی در دلم تیر اندازد

تو این تب کرده را پندار که هذیان شبهای باران است

ولی این قلب می سوزد برای راحت چشمان بارانت