من اصولا همش مزخرف نمیگم٬ معصوم که نیستم شعرم می گم:
چه زلالست چَشمهِ چَشمانت
به کدام ُسلاله آب میدهی سیاهِ چَشمانت
به چه آسمان ریسمان کُند سیاهِ مژگانت
به کدام رقص میبری زمامِ چشمانم
به چه ناز میکنی غلامُ و زندانم
به کدام مِی٬ چنین سرخ لَبهایت
به چه خون٬ چنین سرخ پیمانت
به کدام سِحر کنی در خوابم
به چه در خواب کنی پنهانم
به کدام کنایه میزند سرودِ بارانت
به چه یاد می برد شمیمِ پایانت
چه سرابست حلول چَشمانت!
غوره نشده مویز گشته ای؟ خجالت نمیکشی جا پای بزرگی چون پروین اعتصامی میذاری؟
هی داداش شاعر! راس راسی شعر می گی؟ تصورش سخت بود ولی تصوریدیم زین پس!