بادبادک

تو را به باد می دهم

خزیده برتن نسیم

رهیده بر سریر باد

نگاه من مسافرت

به اوج می بری مرا

***

من وتو سوی آسمان رها

به قد یک ستاره از زمین جدا

چه حیف دستهای من تنیده برتن طناب

مرا کشد زتیغ آسمان کنار

***

اگرچه بر دو پای من هنوز فرش می شود غرور یک صدف

ببین چه سست می شود رمیده دستهای من

چه پست زیر پرکشیدنت

تو می شوی جدا زمن

و ما نشسته بر دو بال تو

رویم سوی مرغکان بی صدا

رسیم بر حماسه افق

شویم محو در کران بیکرانه ها ...